Veel controverses steken de kop op over het al of niet nuttig zijn van rekken (stretching). Eerst en vooral is het belangrijk te weten dat spieren, fascia, zenuwstructuren met hun ‘mechanical interface’ alle belang hebben om optimaal over hun fysiologische kwaliteiten te beschikken en dit kan maar als ze dus soepel zijn, dus rekken?
 
Niet te vlug oordelen want wat weten we over de fysiologie van zenuwstructuren: rekken over langere tijd heeft een nadelige invloed op de vascularisatie van de zenuwstructuren, dus dit moeten we vermijden, akkoord? Ik heb enkele jaren lange langdurige reksessies toegepast (tot 2 minuten) en ook ondervonden dat dit niet echt optimaal is.
 
We hebben er alle baat bij om de fasciale structuren over hun volledige fysiologische kwaliteiten te laten beschikken en daartoe is het noodzakelijk dat ze soepel zijn en blijven.
Dus rekken maar niet statisch,  dynamisch bewegen binnen de pijngrens lijkt dus al logischer.
 
In de praktijk gaan we dus eerst de spanningen lossen d.m.v. ‘mechanical interface’-technieken, daarna passen we neurodynamische techieken toe: we  werken in eerste instantie met ‘sliders’: het glijden van de fasciale strukturen en daarna eventueel dynamisch rekken (’tensioners’). Dit pas ik al geruime tijd toe en ondervind dat dit het meest efficiënt is.